Hetyci

Około 1800 r. p.n.e.  na terenach Anatolii (dzisiejsza środkowa Turcja) pojawił się lud zwany Hetytami. Założyli szereg państw-miast, które w jeden organizm zjednoczył książę Labarnasz I w XVIII lub XVII w. p.n.e. Zajmowane przez nich ziemie bogate były w rudy żelaza, co spowodowało szybki rozwój metalurgii i jednocześnie możliwość wyposażenie armii w żelazną broń, która przewyższała swą twardością, ostrością czy wytrzymałością broń wykonaną z brązu lub miedzi. Prawdopodobnie Hetyci jako pierwsi wyposażyli swoich żołnierzy w broń z żelaza. Taktyka bojowa armii opierała się głównie na wykorzystaniu rydwanów jako podstawowej siły uderzeniowej we frontalnym ataku na wroga.

 Hetycki rydwan XIII w. p.n.e.

 Załogi rydwanów, wspomagane przez oddziały piechoty, liczyły początkowo dwie osoby. Był to woźnica i wojownik. Obydwaj chronieni byli łuskową zbroją i żelaznym hełmem. Wojownik miał do dyspozycji różnoraką broń – dzidę (jako podstawową broń), oszczep, miecz i łuk. Hetyci rywalizując z syryjskimi rydwanami, wprowadzili lżejsze wozy, obsługiwane przez jeźdźca i łucznika. Dodatkowo skonstruowano duże trzy i czterokonne rydwany z załogą trzech (dodatkowo tarczownik) lub czterech osób (dodatkowo tarczownik i włócznik). Łucznicy nie stanowili licznej siły w armii hetyckiej. Uzbrojeni byli w łuki angularne lub kompozytowe, podobne do tych jakich używali Egipcjanie. I to Egipcjanie, dzięki swym formacjom łuczniczym byli swojego czasu największą potęgą militarną regionu.

Łucznicy hetuccy - fragment płaskorzeźby pokazującej oblężenie miasta.

Mimo to, Hetyci uzależnili od siebie państwo Mitannii i podbili północną Syrię. Podjęta przez nich walka o dominację w tej części świata była bardzo trudna. Faraon Ramzes II pragnął uzależnić od Egiptu bogate miasta syryjskie. Dodatkowo coraz mocniej wzrastała w siłę Asyria, która już niedługo miała decydować o losach tej części starożytnego świata.