O starożytnym Egipcie ciąg dalszy

Wspomniałem wcześniej, że generalnie łucznicy starożytnego Egiptu używali łuków akacjowych i angularnych. Napomknąłem również, że podbitą ludność i pokonane armie wcielali do swojego wojska. Powodowało to, że mogli zetknąć się i wykorzystywać inne rodzaje broni niż te, które sami wytwarzali. Takim przykładem był właśnie łuk angularny.

Zdaje się podobna sytuacja miała miejsce z łukiem kompozytowym.
Wymyślony został być może już w trzy tysiące lat p.n.e. (na pewno istniał już w pierwszej połowie drugiego tysiąclecia przed Chrystusem). Łuk kompozytowy składał się z jednej lub kilku warstw giętkiego drewna, wzmocnionego od strony zewnętrznej paskiem zwierzęcych ścięgien, a od wewnętrznej kawałkiem rogu, całość zaś spojona klejami z kości. Najprostszą odmianą łuku kompozytowego jest jednorodny łuk klejony.

 Łuk kompozytowy  faraona z XIV w. p.n.e. Ramzesa II z XIX dynastii (1348-1281r.p.n.e.) miał długość 1025 mm. Zbudowany był z drzewa, rogu i ścięgien.
W grobowcu faraona Tutankchamona odkrytym w Tebach w Dolinie Królów w  1922 r. w Tebach, znaleziono łuki typu wschodniego, pochodzące z XIV w. p.n.e. Przechowywane są obecnie w Muzeum w Kairze. Zbudowane były z drewna i rogu, oklejone płótnem, cienką powłoka kory. Całość misternie ozdobiono.
 Pomimo dostępu do różnych rodzajów łuków, znajomości technologii ich wykonywania, Egipcjanie preferowali łuki rodzimej produkcji.

 Faraon Ramzes II w bitwie pod Kadesz (btwa pomiędzy wojskami egipskimi a hetyckimi,
która rozegrała się w piątym roku panowania Ramzesa II. Dokładna data bitwy nie jest ustalona).