Państwo starożytnego Egiptu trwało przez ponad 3500 lat. W tym czasie ewoluowały zdobycze myśli technicznej i wojennej co obrazują reliefy, płaskorzeźby i malowidła z tamtego okresu. Dotyczy to również używanych przez wojska egipskie łuków. Początkowo były to prawdopodobnie długie łuki akacjowe wykonane z jednego pręta gałęzi akacji. Egipska piechota używała ich w latach 1900-1400 p.n.e. Łuki te nie miały zbyt imponujących naciągów. Ówcześni żołnierze nie byli chronieni pancerzami, więc taka broń w zupełności wystarczała, by zadać dotkliwe straty wrogim wojskom.
Podczas prowadzonych przez faraonów ekspansji terytorialnych, ich wojska stykały się z armiami hetyckimi, asyryjskimi, które używały nieco odmiennego uzbrojenia. Ich łuki różniły się w swej konstrukcji i kształcie od łuków akacjowych używanych przez Egipcjan. Asyryjczycy wynaleźli łuk angularny, który po naciągnięciu przypominał swym kształtem trójkąt równoboczny. Ramiona jego były proste, a najbardziej wyginała się część łęczyska umiejscowiona tuż powyżej i poniżej majdanu. Jak widać na niektórych przedstawieniach łuczniczych formacji egipskich, zaczęli oni również używać łuków angularnych. Prawdopodobnie wcielani do egipskiej armii pokonani żołnierze lub najemnicy używali nadal swojej broni. Najemnicy tworzyli trzon oddziałów łuczników. Byli to Azjaci, Beduini lub Nubijczycy. Trzeba dodać, że łuk angularny był dużo trudniejszy w użyciu. Wymagał dużo więcej siły do naciągnięcia cięciwy, a sam moment oddawania strzału był trudny do utrzymania. W chwili zwalniania cięciwy prostowanie się ramion łuku powodowało mocne tzw. „kopnięcie”. Utrzymanie tego momentu strzału wymagało sporo siły i długiego treningu pozwalającego opanować tę sztukę. Niedogodności podczas strzelania z łuku angularnego rekompensowane były dużym zasięgiem i dużą siłą jaką przejmowała wypuszczona strzała, co pozwalało na penetrowanie stosowanych już skórzanych pancerzy chroniących ciała wojowników.
Relief przedstawia egipski rydwan.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz